Ινομυώματα Μήτρας

Τα ινομυώματα (ή λειομυώματα) αποτελούν καλοήθεις όγκους του μυϊκού χιτώνα του τοιχώματος της μήτρας (μυομήτριο).

Η διάμετρός τους ποικίλει και μπορεί να είναι από 1 εκατοστό έως και 15 εκατοστά, με το βάρος τους αντίστοιχα να διαμορφώνεται από μερικά γραμμάρια έως και κάποια κιλά, σε ακραίες περιπτώσεις πολλαπλών ινομυωμάτων.

Η εμφάνισή τους είναι συχνότερη σε γυναίκες γόνιμης ηλικίας, ενώ υποστρέφουν και εξαφανίζονται κατά την εμμηνόπαυση.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για τη δημιουργία των ινομυωμάτων. Η αιτία θα μπορούσε να είναι ορμονική (επίπεδα οιστρογόνων), γενετική (συχνά στην ίδια οικογένεια), περιβαλλοντική ή ο ένας συνδυασμός των τριών.

Κύρια αιτία στην πλειονότητα των περιπτώσεων φαίνεται να είναι η κληρονομικότητα σε συνδυασμό με τα αυξημένα επίπεδα ορμονών (οιστρογόνων) στο αίμα της γυναίκας.

Ακόμη κι αν η ύπαρξή τους όμως είναι γενετική, για την αύξησή τους ευθύνεται το επίπεδο των ορμονών και διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες.

Τα ινομυώματα πολλές φορές είναι ασυμπτωματικά. Υπάρχουν όμως και κάποιες περιπτώσεις γυναικών που παρουσιάζουν κάποιο από τα παρακάτω συμπτώματα:

• Αιμορραγίες κατά τη διάρκεια της περιόδου και πόνο (δυσμηνόρροια).
• Αιμορραγίες στο μεσοδιάστημα μεταξύ 2 περιόδων.
• Αίσθημα βάρους χαμηλά στην κοιλιά.
• Συχνοουρία ή δυσκοιλιότητα, καθώς μπορεί να πιέζουν την κύστη ή το έντερο.
• Πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή.
• Προβλήματα γονιμότητας (αδυναμία σύλληψης, αποβολές, κ.λπ.).

Η βαρύτητα των συμπτωμάτων διαφοροποιείται ανάλογα με τη θέση και το μέγεθος του προβλήματος.

Η διάγνωση των ινομυωμάτων γίνεται μέσω υπερήχων. Το υπερηχογράφημα είναι συνήθως επαρκές, καθώς μπορεί να αναδείξει τον αριθμό των ινομυωμάτων, το μέγεθoς, αλλά και τη θέση τους στη μήτρα.

Στην περίπτωση που δεν υπάρχουν συμπτώματα και τα ινομυώματα είναι μικρού μεγέθους, συνήθως δεν χρειάζεται θεραπεία και η γυναίκα βρίσκεται απλά υπό παρακολούθηση περιοδικά.

Σε αντίθετη περίπτωση, η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική, ανάλογα με μία σειρά παραγόντων που θα ληφθούν υπόψιν από τον γυναικολόγο, όπως η βαρύτητα των συμπτωμάτων, το μέγεθος των ινομυωμάτων, την τοποθεσία τους, κ.ά.

Η συντηρητική θεραπεία περιλαμβάνει ελαφρά παυσίπονα, σε περίπτωση πόνου και ορμόνες, οι οποίες συχνά επιφέρουν μείωση των ινομυωμάτων.

Η χειρουργική θεραπεία ακολουθείται σε περιπτώσεις που τα ινομυώματα είναι μεγαλύτερα από 5cm και συμπιέζουν την κύστη ή τον ορθό, όταν υπάρχει αιμορραγία και τέλος, όταν διαπιστωθεί ότι αποτελούν αιτία υπογονιμότητας.